H χρήση της ιατρικής ορολογίας και ο θεραπευτικός χαρακτήρας της σωτηρίας των ανθρώπων

 

ΠΗΓΗ

H χρήση της ιατρικής ορολογίας και ο θεραπευτικός χαρακτήρας της σωτηρίας των ανθρώπων μέσα από τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας

Η επόμενη συζήτηση γίνεται από τον καθηγητή μας κ. Χρυσόστομον Σταμούλη, καθηγητή της Δογματικής και Συμβουλικής Θεολογίας, την οποία αξίζει να παρακολουθήσετε, όσοι ενδιαφέρεστε να αντιληφθείτε και να αποσαφηνίσετε τις ενδιαφέρουσες θεολογικές ορολογίες που ομοιάζουν με την σύγχρονη ιατρική επιστήμη. Αναντίρρητα, ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμάνιδης, θεωρούσε ότι η Πατερική Θεολογία, είναι Θετική Επιστήμη, καθότι ο ρόλος της είναι η θεραπεία της προσωπικότητας των ανθρώπων.

Οι εν τω κόσμω πιστοί Χριστιανοί (αλλά και οι χλιαροί, οι αδιάφοροι καθώς και οι άπιστοι) ζούν (ενώ οι άλλοι μη πιστοί απλά αρνούνται την 2η μεταφυσική και μυστηριακή πραγματικότητα, αλλά από τις συνέπειες της αρνήσεως της μεταφυσικής πραγματικότητας τδεν μπορούν να τις αποφύγουν ) να δύο φύσεως πραγματικότητες:

1. η πραγματικότητα, που φέρει η σύγχρονη δυτική ιατρική ορολογία, της ιατρικής Επιστήμης, στην απολυτοποίηση μοναχά του βιολογικού σώματος.

2. η πραγματικότητα, που φέρει η μυστηριακή σωτηρία των πιστών μέσω της μητρός Εκκλησίας, ως ολιστικού θεραπευτηρίου, εις ίαση ψυχής τε και σώματος.

Οι εν τω κόσμω πιστοί Χριστιανοί, ζούν σε δύο παράλληλα σύμπαντα, και αυτό είναι πραγματικά ενδιαφέρον, αφού χρησιμοποιούν συνδυαστικά αμφότερες τις λειτουργίες και θεραπευτικές μεθόδους εκ των δύο πραγματικοτήτων.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η αμαρτία και αστοχία των πιστών (ή απίστων) θεωρείται άτοπα (από μορφωμένες ή αμόρφωτες θεολογικά μάζες), για λόγους καθαρά χριστιανικού νομικισμού ως έγκλημα, ο αμαρτωλός καθίσταται στα μάτια ιδιαζόντως του Θεού ως εγκληματίας, η κάθε παραμικρή αμαρτία του ατόμου τον χωρίζει από τον Θεό Πατέρα, και άρα συνεπώς καθαρά με αυτήν την νομικίστικη λογική χρήζει και της ανάλογης φερ΄ ειπείν τιμωρίας. Η τιμωρία του αμαρτωλού ανθρώπου, ο οποίος εγκληματεί, φαίνεται να είναι και η θεραπεία του ή το όχημα και ο τρόπος για την μεταστροφή του. Το σχήμα έγκλημα + τιμωρία εκπηγάζει κυρίως -μέσα από γλαφυρές εικόνες και γεγονότα στην Παλαιά Διαθήκη- αλλά και από το νομικό και ηθικιστικό τρόπο σκέψης ενός δυτικόστροφου Χριστιανισμού (ανεξαρτήτως αν υφίσταται και στην σκέψη πολλών «ορθοδόξων»), αλλά όμως παρ΄όλα αυτά και δι αυτά, οι όροι ασθένεια - θεραπεία - ίαση είναι κατ΄εξοχήν θεολογικοί (και ψυχο-θεραπευτικοί) όροι των πατέρων της Εκκλησίας, που διενεργούν πράγματι μία εν διακρίσει ορθόδοξη ψυχοθεραπεία μέσω της Μυστηριακής ζωής που οδηγεί σε μία αποκατάσταση του ανθρώπου με τον Θεό, και του ανθρώπου με τον άνθρωπο.

Έτσι λοιπόν, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας και κατά την Καινή Διαθήκη μέσα από το ψυχιατρικό έργο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, όλοι οι άνθρωποι είναι στην ουσία της ύπαρξής τους βαθιά οντολογικά ασθενείς και άρρωστοι στην ψυχή, άρα άπαντες οι άνθρωποι είναι κατά μία έννοια ψυχασθενείς και χρήζουν θεραπείας, αφού όλοι οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι άνθρωποι καθημερινά διαπράττουμεν σωρηδόν αστοχίες και αμαρτίες, και τούτο το γεγονός οδηγεί βάσει της θεολογικής και θεραπευτικής πράξης και σκέψης του ιερού Ευαγγελίου, ότι όλοι σχεδόν είμεθα ισότιμα ωσάν ψυχοπαθείς ή ωσάν ψυχασθενείς, θεολογικές έννοιες που δεν είναι υπεργενίκευση αλλά ούτε καν εννοούνται ποσώς με την σύγχρονη ψυχολογική ή ψυχιατρική ή ψυχαναλυτική σκέψη και έννοια

Η αναγνώριση και θεραπεία (ως η Βασιλεία των Ουρανών!) της αμαρτίας του ψυχασθενούς, με την θεολογική πάντα έννοια εκ της Καινής Διαθήκης, είναι μία ρωμαλέα σύγκρουση της αληθούς Νέας Εποχής του Ιησού Χριστού (και των πιστών του) και της Βασιλείας Του, με το μυστήριο του Κακού!...

Άρα, συνεπώς, όποιος απορρίπτει την νέα Βασιλεία, δηλ. την θεραπεία και τον Ιησού Χριστόν των Ευαγγελίων, είναι έρμαιο του μυστηρίου του Κακού.

Μία αρκετά ενδιαφέρουσα διάλεξη, που αποσαφηνίζει ότι η χρήση ιατρικής ορολογίας υφίσταται δυναμικά σε κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας, η οποία νοηματοδοτείται βαθύτερα από την σύχρονη εποχή των ειδικών της ψυχικής υγείας.

Η χρήση της ιατρικής ορολογίας και ο θεραπευτικός χαρακτήρας της σωτηρίας στα κείμενα των πατέρων έχει μία διαφορετική οπτική θέαση των πραγμάτων, μέσα από την μονοσήμαντη και απολυτοποίηση του βιολογικού η ψυχικού (εγκέφαλος) σώματος του ανθρώπου.

Η σύνδεση της θεραπείας υπό της Εκκλησίας, ξεκινάει με αφετηρία από την διάκριση και την αγάπη. Δεν υφίσταται άλλος τρόπος ή άλλη οδός θεραπείας από τα «θανάσιμα» αμαρτήματα. Όμως, πράγματι, υφίστανται «θανάσιμα αμαρτήματα» στην ορθόδοξη Εκκλησία ή μήπως και αυτά εκπηγάζουν από μία ετερόδοξη χριστιανική θεολογία; Και ποιό είναι εν τέλει το αληθές κατ΄εξοχήν «θανάσιμο αμάρτημα» βάσει της διδασκαλίας της Εκκλησίας;

Εν τέλει ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος θεραπείας της υπάρξεως του ανθρώπου;

Δείτε την διάλεξη!...

 

© Του Παναγιώτη Νούνη

Ελεύθερος Στοχαστής

------------------------------------

~ Εκπαιδευτικός | Αναπληρωτής καθηγητής Θεολογίας/Θρησκειολογίας της Μέσης Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου

~ Σύμβουλος ψυχικής & πνευματικής υγείας – Life Coacher

~ Ερευνητής της ιστορίας και φιλοσοφίας της Επιστήμης & της Βιοηθικής, καθώς και της Ηθικής της Ιατρικής

---------------------------

 Υγ.: Μέσα από αυτόν τον καθαρά αμιγώς θεολογικό τρόπο σκέψης, η ομοφυλοφιλία, η παιδοφιλία, η ζωοφιλία, η λαιμαργία, η ψευδολογία, αλλά και η ετεροφυλοφιλία κ.ο.κ., όλα αυτά και άλλα τόσα ασθενήματα της ανθρωπίνης φύσεως, είναι μία υπαρξιακή αστοχία που χρήζει θεραπείας, θεραπείαν της ψυχής, με τη θεολογική έννοια του όρου. Πως διαφορετικά θα γίνει; Αφού, η σύγχρονη ορθολογική και αθεϊστική επιστημονική σκέψη, απορρίπτει και αρνείται την ύπαρξη της ψυχής και του Θεού. Ούτως ώστε να μη χρήζει και θεραπεία. Συνεπώς, δεν υφίσταται επιστημο-λογικά, να θεραπεύσει κάτι το λογικά ανύπαρκτον. Μοναχά ασχολείται με αυτό που βλέπει και γνωρίζει, με την περιορισμένη σκέψη και αντίληψη της, μαζί με βιοχημικούς και βιοτεχνολογικούς τρόπους, δηλ. θεραπεία στους εγκεφαλικούς νευρώνες, ορμόνες καθώς και το βιολογικό σαρκικό σώμα.