Από τη Στολή στο Χαρτί: Το Ταξίδι ενός Φύλακα μέχρι το Κοινοβούλιο (Αυτοβιογραφικό Σημείωμα)
«Η πολιτική αρχίζει εκεί όπου τελειώνει ο φόβος»
— Αλμπέρ Καμύ
Όχι για να επιβληθώ ή για να κάνω τον ωραίο, αλλά για να μη φαίνομαι. Εξ ιδιοσυγκρασίας, μάλλον απεχθάνομαι τις φωτογραφίες και τις κάμερες. Οι αυταρχικές προσωπικότητες επίσης με ξενερώνουν, παρ΄εκτός και αν έχουν την διάκριση να τιθασεύουν τον αυταρχισμό τους.
Ήμουν ένας ακόμη Φρουρός Ασφαλείας και Σωματοφύλακας πίσω από κάμερες, πίσω από πόρτες και ωράρια, μέσα ή έξω από βίλες Ρώσων, Ουκρανών και Ισραηλινών ή ετέρων ιδιωτικών επιχειρήσεων ξένων ή/και ημεδαπών συμφερόντων.
Ένας «ιδιώτης της ασφάλειας», όπως μας αποκαλούσαν στα πρακτικά, στο περιθώριο του Κράτους, με τον γνωστό κακομάζαλο και μετά βίας αξιοπρεπές μισθό ανά ώρα, (όπου οι καθαρίστριες αμοίβονται περισσότερα από τους συναδέλφους με καθημερινές κυλιωμένες βάρδιες) στο κέντρο όμως των ευθυνών του. Βέβαια, είχα την τύχη παράλληλα, να κάνω τον Αναπληρωτή καθηγητή εν μέσω πανδημίας, και κάπως άλλαζα προσλαμβάνουσες παραστάσεις.
Μου έμαθαν να παρατηρώ, να παρατηρώ, να παρατηρώ — να σκανάρω βλέμματα, να παρακολουθώ χρόνια ολόκληρα κάμερες, να ψυχολογώ και να μαντεύω τις κινήσεις πίσω από τον χρόνο, να προλαβαίνω ή να παρεμβαίνω στο ενδεχόμενο κακό, το οποίο πολλές φορές χωρίς να φαίνεται διεισδύει παντού χωροχρονικά.
Είχα συνεργαστεί με διάφορες εταιρείες Ιδιωτικής Ασφάλειας, αλλά μία με κέδρισε τα προηγούμενα 5 χρόνια.
Μα κανείς δεν μας δίδαξε τι να κάνουμε όταν το κακό φορούσε γραβάτα, ή όταν ο κίνδυνος βρισκόταν όχι στην είσοδο, αλλά μέσα στα θεμέλια του ίδιου του κυβερνητικού ή/και κρατικού συστήματος. Παραιτηθήκαμε και απαξιώσαμε τα πολιτικά δρώμενα, ίσως άδικα, και ουχί αυθαίρετα. Όλα στον αυτόματο πιλότο και να μηδενίζουμε αδιακρίτως του πάντες και τα πάντα.
Καθόμουν ώρες ολόκληρες σε διάφορα σημεία φύλαξης, κρατώντας τα κλειδιά για πόρτες, ενδεχομένως και για πόρτες που δεν μου άνοιγε κανείς. Όμως τα πράγματα μεταβάλλονται ελέω φιλίας και έμπνευσης καλών και σημαντικών φίλων.
Εκεί, άρχισα να σκέφτομαι, να μελετάω και να γράφω λόγω της ασίγαστης μανίας μου για την Γνώση. Πρώτα με τη σκέψη, ύστερα με μελάνι. Μετά στο πληκτρολόγιο.
Κατέγραφα τι πήγαινε στραβά, τι έλειπε, τι έπρεπε να γίνει αλλιώς.
Όχι για να διαμαρτυρηθώ. Αλλά για να μαρτυρήσω!...
«Η ελευθερία είναι η δυνατότητα να λες όχι όταν όλοι λένε ναι»
— Χάνα Άρεντ
Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι. Όχι απλά με ένα δίπλωμα ή πτυχίο κανενός πανεπιστημίου. Άλλοι μου το έδωσαν, μερικοί άλλοι μου το στέρησαν. Αλλά με συγκίνηση που ήθελε να γίνει λόγος.
Με παρατηρήσεις που ήθελαν να γίνουν υπομνήματα.
Με απορίες που ζητούσαν βήμα να σταθούν απέναντι στην εξουσία — κι όχι δίπλα της.
Κάποια στιγμή, η στολή ενός αφανούς Φύλακα άφησε τη θέση της στο πουκάμισο, (απεχθάνομαι εκ ιδιοσυγκρασίας τα κουστούμια και τα πουκάμισα) και στο σημειωματάριον για το επερχόμενο νομοσχέδιο, το εσωτερικό οξύ κριτικό και αναλυτικό βλέμμα στον εξωτερικό δημόσιο κοινοβουλευτικό (αντι)λόγο.
Κι έτσι απλά και όμορφα, από τις ανυπόφορες σκάλες της τάδε πολυκατοικίας και του δείνα πύργου ή και τις κάμερες ασφαλείας του Μωλ, βρέθηκα στα γραφεία της Βουλής και στις συνεδρίες ενός νεοπαγούς Πολιτικού Γραφείου.
Όχι για να ξεχάσω από πού ξεκίνησα — αλλά για να κουβαλώ μάλλον εκεί μέσα όλους εκείνους τους χρόνια πολύτιμους φίλους/ες συναδέλφους/ισσες που δεν ακούγονται διόλου οι φωνές τους... δόξα τω Θεώ, που υπάρχουν οι Φίλοι, καθότι χωρίς αυτούς, η ζωή είναι άχαρη.
Τους νυχτοφύλακες, τους ιδιωτικούς φρουρούς, τους VIP σωματοφύλακες, τους πατρωλατζίες, τους ανώνυμους νυχθημερών επιτηρητές και προστάτες-φύλακες μιας κοινωνίας που φοβάται να κοιταχτεί στον καθρέφτη.
Δεν έγινα Κοινοβουλευτικός Συνεργάτης αφ΄ εαυτού μου ή/και για να πλησιάσω την κοινοβουλευτική ελεγκτική εξουσία. Δεν είχα καν πραγματικά ιδέα ότι υφίσταται τέτοιο ενδιαφέρον δημόσιο λειτούργημα. Το λειτούργημα του Ερευνητή, (μία από τις βασικές αρμοδιότητες) ήδη το εξασκούσα κυρίως παιδιόθεν και εδώ και μια δεκαετία στα Πανεπιστήμια.
Έγινα -χάριτι Κυρίου & έπειτα χάριτι Φίλων- για να τη δω απ’ τα μέσα, όπως ακριβώς βλέπει κανείς από μια κάμερα ασφαλείας τα μοτίβα των ανθρώπων:
Ψυχρά, σταθερά, αντικειμενικά και με αίσθημα καθήκοντος.
Γιατί κάποιος πρέπει να καταγράφει και εκείνους που νομίζουν ότι δ ε ν τους βλέπει κανείς.
«Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού· είναι η τέχνη του να κάνεις το αναγκαίο δυνατό»
— Αντόνιο Γκράμσι
Οφείλω εν τέλει ισόβια ευγνωμοσύνη εις τον σεβάσμιο και πολύπειρο Βουλευτή της καρδιάς μας, τον κ. Ανδρέα Θεμιστοκλέους (Πρόεδρο του Δ.Ε.Κ.), για την παρελθούσα τιμητική πρόταση, στήριξη και συμβολή του ώστε να συνεργαστούμε, με το εν λόγω ιδιαίτερο και ενδιαφέρον δημόσιο λειτούργημα του Κοινοβουλευτικού Συνεργάτη και βοηθού του στην Βουλή των Αντιπροσώπων και συνάμα στο Πολιτικό Γραφείο του.
Έχουμε ήδη κλείσει 3 ολόκληρους μήνες μίας ενδιαφέρουσας επαγγελματικής σχέσης. Τα προηγούμενα 2 χρόνια σχεδόν, αναντίρρητα και δουλεύαμε στην αφάνεια και στην ησυχία για την δημιουργία ενός ιδιότυπου και διαφορετικού Κινήματος που δημιουργήθηκε μέσα από τα σπλάχνα μίας αμφιλεγόμενης και ιδιαίτερης Κοινωνίας. Από μία ομάδα εκλεκτών και σημαντικών ανθρώπων με ετερογενείς πολιτικές ιδεολογίες, που οργανωθήκαμε μέσα στον χρόνο σε μία κοινή και θεμελιώδη ευθυγράμμιση βασικών πολιτικών σημείων.
Οφείλω εγκάρδιες ευχαριστίες και στα προσφιλή σημαντικά ιδρυτικά Μέλη και την ηγεσία του ΔΕΚ που με ενέπνευσαν εκών-άκοντι να ασχοληθώ κάπως με τα εν λόγω πολιτικά ζητήματα, μιας και έτρεφα μία βαθιά αηδία και σοβαρή απέχθεια στα εν εξελίξει καθημερινά πολιτικά δρώμενα.
Θερμές ευχαριστίες και στον Φωτογράφο που μου απέστειλε τις επόμενες φωτογραφίες.
Του Παναγιώτη Νούνη,
Ελεύθερος Στοχαστής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου