Όταν το Δίκαιο σωπαίνει, το Σπαθί του Ταό σκιρτά
«Όταν το νερό δεν βρίσκει δρόμο να κυλήσει, γίνεται λάσπη. Όταν η Δικαιοσύνη δεν βρίσκει βήμα να σταθεί, γεννιέται η τύφλωση της εξουσίας.» (Κινέζικη παροιμία)
Μέσα στη σιωπή των τοίχων της Ι. Συνόδου, ακούστηκε μια φωνή. Όχι κραυγή επαναστάτη, αλλά η εσωτερική ηχώ ενός ανθρώπου που ζητά: «Ακούστε με! Όχι επειδή φοβάμαι να καταπέσω· αλλά επειδή δεν με ακούσατε ποτέ!»
«Αν είναι να με κάψεις, τουλάχιστον να ξέρω το γιατί. Αν είναι να με διώξεις, τουλάχιστον να κοιτάξεις το πρόσωπό μου από πριν.»
Η Εκκλησία της Κύπρου —στην περίπτωση αυτή— έδρασε όχι ως ποιμένας, αλλά ως στρατηλάτης και δήμιος. Όχι ως κήρυκας του Ευαγγελίου, αλλά ως φρουρός σκοτεινής σέκτας. Έκλεισε την πόρτα της καταπρόσωπον στο Τυχικό, προτού καν ακούσει το χτύπημά του. Αποπειράθηκε σε λογισμικό επίπεδο να κρούσει την πόρτα και τον εξόντωσαν εν ρυπή οφθαλμού.
Κατηγορίες χωρίς ξεκάθαρο και σαφή προσδιορισμό. Δίκη χωρίς εισαγγελέα ή μάλλον Κατηγορούσα Αρχή - Δικαστής - Μάρτυρας Κατηγορίας - όλα αυτά στο ίδιον και αυτό πρόσωπο του Μακαριωτάτου μετά των συν αυτώ ιεραρχών του. Έκπτωση και εκθρόνιση ενός Κανονικού Μητροπολίτη, χωρίς καν με σαφήνεια και ρητά δηλωμένη ως δήθεν απόφαση.
Τι θυμίζει αυτό; Όχι την Εκκλησία του Χριστού, αλλά τα λόγια του Ζουάνγκ Ζου: «Όταν το ξύλο της σοφίας πελεκείται χωρίς διάκριση, το σπίτι καταρρέει πάνω στον οικοδεσπότη του.»
Και αν συνεχίσει τις μαλαγανιές ο Μακαριώτατος μετά των συν αυτώ αυλικών του, θα πέσει και θα τον πλακώσει ο αυτός Θρόνος του.
Ο Τυχικός δεν ζητά εύνοια. Ζητά δίκαιη δίκη και δίκαιη ακρόαση. Ζητά να ακουστεί ο αντίλογός του σε όσα ασαφή και τραγελαφικά του καταμαρτυρούσι. Αυτό που στην ιαπωνική παράδοση αποκαλούν “seigi” —δικαιοσύνη που δεν βασίζεται στη δύναμη, αλλά στο ισοζύγιο της καρδιάς. Για καρδιακή προσευχή δεν μιλάει η Εκκλησία; Αλλά παράλληλα μαχαιρώνει στην καρδιά κλήρο και λαό και έναν άξιο τέκνο της, επίσκοπον της Εκκλησίας;
Αντιθέτως, του αφαιρέθηκε η φωνή, του στέρησαν τα κείμενα, του αρνήθηκαν την παρουσία. Του ζητήθηκε να αποχωρήσει για να τον καταδικάσουν απόντα και ερήμην του.
Σαν τον τελευταίο Σαμουράι τον φαντάζομαι, που καλείται σε μία «δίκαιη» μονομαχία άχρι θανάτου, αλλά επειδή τρέμουν την διαβόητη δεξιοτεχνία του στο κατάνα, του δένουν πρώτα τα μάτια και έπειτα τα χέρια οπισθάγκονα και του λένε ορίστε «είσαι στην διάθεση της Εκκλησίας» και «υπερασπίσου την ζωή σου τώρα»!... Αστειότητες και αθλιότητες πρώτου βαθμού υπό του Μακαριωτάτου μετά των συν αυτώ σφουγκοκωλαρίων του Κυκκωτών.
Ο λαός του Σώματος της Εκκλησίας όμως δεν είναι στραβός ούτε κουφός. Ο λαός και η συνείδηση της Εκκλησίας ακούει και βλέπει.
7.000 υπογραφές και πάνω από το 60% σε δημοσκοπήσεις λένε: «Δεν πείθετε. Δεν ήταν δίκαιο.»
Ο Μακαριώτατος, σνομπάρει, σαρκάζει, ειρωνεύεται και περιπαίζει αναιδώς αυτόν τον λαό. Λέει «όλοι αυτοί είναι ετέρων μητροπόλεων», λες και η Μητρόπολη Πάφου είναι το αμπελοχώραφο του παππού του και δεν είναι μία καθόλα και καθολική Εκκλησία. Λες και όσοι καταγώμεθα από την Πάφο, γέννημα θρέμμα από παππούδες και γιαγιάδες ή/και γονείς και διαμένουμε στην Λεμεσό ή την Λευκωσία ή στην ελεύθερη Αμμόχωστο, δ ε ν έχουμε κανένα εκκλησιολογικό δικαίωμα λόγου στις παράνομες πράξεις του Μακαριωτάτου εναντίον της Μητροπόλεως Πάφου.
Ο δρόμος του Τυχικού, μοιάζει με αυτόν του διδασκάλου Ζεν που, όταν τον χτύπησαν βίαια και άδικα οι άρχοντες, απάντησε:
«Το χέρι σας με πονά λιγότερο, απ’ όσο πονάει η ψυχή σας που το ύψωσε άδικα εις βάρος μου».
Δεν είναι πλέον θέμα μόνο Κανονικού Δικαίου. Είναι ηθική και θεσμική εκκλησιαστική κρίση και η ιερο-κατάκριση των Ιεραρχών που επήραν άδικα αποφατική θέση στην έκπτωση του Τυχικού.
Η απόφαση της Ι. Συνόδου, νομίζω, ότι δεν εκθέτει μόνο τον Τυχικό, αλλά ιδιαζόντως εκθέτει την ίδια τη διαδικασία, την εσωτερική αδυναμία να αντέξει τον διάλογο, την ελευθερία και δικαιοσύνη, την απολογία και τα πρόσωπα των Ιεραρχών που συμπαρατάχθησαν άκριτα και αδιάκριτα στην βούληση του Μακαριωτάτου.
«Το δυνατό μπαμπού λυγίζει στον άνεμο, αλλά δεν σπάει. Οι ανθρώποι της θρησκείας/εκκλησίας όμως, όταν δεν ακούνε, κατακερματίζουν, διχάζουν και διαιρούν τους πιστούς.»
( Ιαπωνική παροιμία)
Αν η Εκκλησία θέλει να παραμείνει το φως του κόσμου και όχι μία αμφιλεγόμενη σκιά των άνομων συμβουλίων και φατριών της, ας πράξει το δύσκολο. Να ξανακούσει. Να αναθεωρήσει. Να θυμηθεί τον Χριστό που δεν καθαίρεσε τον Πέτρο παρά την άρνηση του. Που συγχωρούσε τους αμαρτωλούς και τις αμαρτωλές πριν καταδικάσει και χωρίς να κατακρίνει ουδένα. Που δίκαζε και καταδίκαζε όχι με ποταπές πλειοψηφίες, αλλά με ίλαρη αυτοθυσία και εκούσιο σταυρό.
Του Παναγιώτη Νούνη,
Ελεύθερος Στοχαστής
17 Ιουνίου, 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου