 |
Εκτός Υπηρεσίας, εντός Κοινωνίας: «Ένστολοι Σαμουράι χωρίς (συν)κάλυψη στο "Περιπολικό της Ντροπής"»
[Της ντροπής ό χ ι εκείνων!, των αγαπημένων εραστών που απολάμβαναν μέσα στην συμπλοκή των σωμάτων και των ψυχών τους την ερημιά της πόλεως, αλλά την δική μας ξεδιάντροπη και ανελέητη ντροπή!]
Του Παναγιώτη Νούνη
χρειάζεται μοναχά κρυστάλινους καθρέφτες!...
Το πρόσφατο ενδιαφέρον μάλιστα ερωτικό επεισόδιο μεταξύ δύο ένστολων αστυνομικών σε περιπολικό, το οποίον στάθμευσε απόμερα στα ακάμωτα και στα χωράφια, αλλά που έγινε βίντεο και μετά μία υπερπαραγωγή και δημόσια εκτέλεση αυτών των ψυχών στα κοινωνικά δίκτυα, ανέδειξε λιγότερο ένα ζήτημα ηθικής πειθαρχίας και περισσότερο ένα θέμα έλλειψης και απώλειας ενός αληθινού και καθάριου κοινωνικού καθρέφτη.
Το τρομακτικό και φρικτό, δ ε ν είναι ποσώς η ερωτική πράξη δύο ανθρώπων που τυγχάνει να είναι γνήσιοι εραστές, αλλά για εμένα προσωπικά που θέλω να βλέπω κάπως διαφορετικά και ημι-ρομαντικά τα πράγματα, είναι η θρασυτάτη, η αναιδεστάτη, η δόλια, η σατανική, η εωσφορική ευκολία και άνεση της κοινοτοπίας του Κακού, μέσω ενός ανόητου που βιντεογραφούσε την ερωτική σκηνή και κραύγαζε από ενθουσιασμό σαν κεκροπίθηκος που ανακάλυψε μία μπανάνα, στην οποία μάλιστα έσπευσε να κάνει και ζουμ ο μπαγάσας, μπας και χάσει τις πικάντικες λεπτομέρεις αλλά και το νομπέλ της σκηνοθεσίας.
Δύο άνθρωποι — δύο όργανα της τάξης, οι αστυνομικοί, βιντεογραφήθησαν αυθαίρετα, δόλια και σκόπιμα ωσάν εραστές, διαπομπεύθησαν ωσάν σύζυγοι, κανιβαλήσθησαν ωσάν γονείς— βρέθηκαν αιχμάλωτοι σε έναν εωσφορικό φακό (των ΜΜΕ αλλά και των ατομικών ΜΚΔ) που δ ε ν συγχωρεί, αλλά μνησικακεί και ζηλοφθονεί την χαρά και τον έρωτα των Άλλων, σε μια άκρως αντιφατική, ηθικιστική και προβληματική σε όλα τα επίπεδα σχεδόν κοινωνία που καταδικάζει δόλια και σκόπιμα όλους τους Άλλους, με μία αξιοζήλευτη άνεση και ποταπή ευκολία, ώστε για να ξεχάσει την ίδια της αυτή καθ΄ αυτήν την υποκρισία, ατομική, συλλογική, κοινωνική, πολιτική, εκκλησιαστική.
Οι εσωτερικές διαδικασίες της Αστυνομίας ήταν άμεσες: διαθεσιμότητα, ποινική και πειθαρχική διερεύνηση, απόδοση ευθυνών. Ορθά, ως εδώ! Η στολή της Δημοκρατίας αναμφίβολλα δ ε ν είναι πεδίο πάθους και για ρομαντικές στιγμές. Είναι σύμβολο καθήκοντος, και κάθε υπέρβασή του έχει συνέπειες. Αλλά η κοινωνική απονομή μίας αμφιλεγόμενης Δικαιοσύνης που διαπομπεύει -ακόμη και τους πλέον χειρότερους εγκληματίες- μέσω των views και των shares, νομίζω, εικάζω, έχω την γνώμη, θεωρώ μάλλον, ότι δ ε ν είναι Δικαιοσύνη. Πολλώ δε μάλλον να μη μιλκήσουμε για ακριβοδίκαιη Δικαιοσύνη. Είναι de facto δημόσιος λιθοβολισμός συνανθρώπων μας με pixels.
Ο πρόεδρος του Κλάδου Ισότητας, Νίκος Λοϊζίδης, το εξέφρασε με νηφαλιότητα: «Η ισοπέδωση και η ανθρωποφαγία είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε». Πράγματι! Δεν μπορούμε να ζητάμε από την Αστυνομία να ενεργεί με νηφαλιότητα και στωϊκή απάθεια, όταν εμείς λειτουργούμε σαν όχλος λιθοβολιστών ή σαν κανίβαλα ζόμπι. Οι 5.500 αστυνομικοί της Κύπρου δ ε ν είναι ηθικά υπεύθυνοι για το ερωτικό πάθος και την στιγμή αδυναμίας δύο συναδέλφων τους.
Ο Χριστιανισμός που διδάχθηκα απ΄τα γενοφάσκια μου στο νησί της «Πέτρας του Ρωμιού», ήταν κοντολογίς με απλά γράμματα, στις προσωπικές και ιδιαίτερες στιγμές αδυναμίας των Άλλων, οφείλεις να τις συγκαλύπτεις και να τις σκεπάζεις με ένα πανοφώρι, με ένα σεντόνι, με ένα μαξιλάρι. Τα υπόλοιπα είναι περιττά. Τούτο το κριτήριο, αποδεικνύει, ότι δεν είμαστε μία καθωσπρέπει Χριστιανική κοινωνία, αλλά προφανώς μία βαθιά αντίχριστη Κοινωνία, που διαπομπεύει αδιακρίτως ανθρώπους.
Το Αστυνομικό Σώμα έκανε το καθήκον του. Το ερώτημα είναι αν η κοινωνία έκανε το δικό της. Το έκανε άραγε; Ποιος και γιατί διέρρευσαν το εν λόγω βίντεο; Ποιος και γιατί το αναπαρήγαγε; Ποιος και γιατί το κατανάλωσε με φρενίτιδα; Η Αστυνομία ψάχνει τον δράστη της διαρροής. Η κοινωνία, όμως, δ ε ν ψάχνει τον εαυτό της. Γιατί; Γιατί πολύ απλά αλληθωρίζει νομίζω.
Όπως λέει και ένα παλιό ρητό του Bushido: «Η ατίμωση ξεκινά όχι από το ξίφος, αλλά από την πρόθεση». Το σκάνδαλο δ ε ν ήταν η πράξη – αλλά η έκθεση και ο διασυρμός των ανθρώπων, ατομικός, δημοσιογραφικός ή κοινωνικός.
Η απώλεια της ιδιωτικότητας μέσα στους κάμπους και τα λιβάδεια. Η λατρεία της χλεύης. Λόγου χάριν, θα πρέπει να είστε προσεκτικοί οι λάτρεις του ωραίου φύλου όταν πηγαίνετε στα δάση, στις σπηλιές, στις θάλασσες, στα ποταμάκια, γιατί πάντα και παντού ο Διάολος θα έχει ένα όργανό του να σας βιντεογραφήσει. Αν και ο Διάβολος, λαμβάνει μαθήματα από τους ανθρώπους πλέον.
Και όπως διδάσκει το Ζεν: «Όταν δείχνεις με το δάχτυλο, θυμήσου πως τρία δάχτυλα δείχνουν εσένα». Αυτό το σημείωμα δεν είναι υπεράσπιση των παραβατών Αστυνομικών. Είναι υπενθύμιση της ευθύνης όλων μας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη ρήση από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: «Ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ᾽ αὐτήν». Κανείς δ ε ν εξαιρείται από το ανθρώπινο. Όποιος δ ε ν έσφαλε ποτέ, ας ρίξει την πρώτη πέτρα. Όποιος όμως λιθοβολεί δημοσίως, ας ρωτήσει πρώτα τον εαυτό του τ ι κρύβει στη σιωπή του. Γιατί ενώποιον του πανάγαθου Θεού, νομίζω, ον πρώτος ειμί εγώ, ότι άπαντες είμαστε αχρείοι, αθλίοι και ελεηνοί.
Ο Λευιτικός Νόμος λέει: «Οὐ πορεύσῃ ἔναντι τοῦ λαοῦ σου ἐν καταλαλιᾳ» — μην περιφέρεσαι διαδίδοντας κακόβουλα λόγια για τον πλησίον σου. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μέσα μαζικής ενημέρωσης/δικτύωσις που χτίζουν πρωτοσέλιδα και αποκαλυπτικά επάνω σε προσωπικά ερείπια που δεν σέβονται την αξία του προσώπου των ανθρώπων, καθότι όλα είναι μετρήσιμα.
Και στις Παροιμίες: «Ὁ καταλάλος ἀποκαλύπτει μυστικά, ὁ δὲ πιστὸς τῷ πνεύματι κρύπτει πρᾶγμα». Αυτός που διαδίδει δ ε ν είναι απλώς αδιάκριτος — είναι καταστροφέας εμπιστοσύνης και διάβολος, αφού διαβάλει. Ο κόσμος μας δ ε ν χρειάζεται άλλους διακινητές και εμπόρους ροζ ή παρδαλών σκανδάλων. Χρειάζεται νομίζω, ιππότες και φύλακες της χρυσοποίκιλτης σιωπής και της περιλάλητης διάκρισης.
Σε τελική ανάλυση, δύο αστυνομικοί εκτέθησαν και ελέγχονται πειθαρχικά όπως πρέπει. Αλλά μια κοινωνία που σπεύδει να κατασπαράξει πριν ακόμα δει το πόρισμα, ίσως δ ε ν χρειάζεται περισσότερους αστυνομικούς. Δεν χρειαζόμαστε την Αστυνομία, από τον καιρό της πανδημίας, μιας και άπαντες μετεβλήθησαν σε ανόητα όργανα της τάξεως και αστυνομικοί, ελέω παγκόσμιου Κοινωνικού ψυχολογικού πειράματος.
Ίσως χρειάζεται αυτή η ταλαίπωρη κοινωνία περισσότερη αυτογνωσία... αλλά προφανώς τα βιβλία αυτοβελτίωσης δεν βοηθούν ουδένα.
Αυτογνωσία, με τις πανοπλίες μας φθαρμένες από τον ίδιο μας τον καθρέφτη ή μήπως από τον αυτοκατοστροφικό εαυτόν μας;
Παραβολή: «Το Χωριό με τους Καθρέφτες»
Ήταν κάποτε ένα μικρό χωριό, χωμένο ανάμεσα σε βράχους και κυπαρίσσια, όπου οι κάτοικοι ήταν περήφανοι πως ήταν ηθικοί, τίμιοι και άμεμπτοι. Δ ε ν είχαν ούτε φυλακή, ούτε δικαστήριο – μόνο μία μεγάλη πλατεία γεμάτη καθρέφτες.
Κάθε φορά που κάποιος έκανε ένα σφάλμα, είτε μικρό είτε μεγάλο, τον έφερναν στη μέση της πλατείας και του ζητούσαν να σταθεί μπροστά στους καθρέφτες. Ό χ ι για να απολογηθεί. Αλλά για να τον κοιτάξουν όλοι οι άλλοι, να του φωνάξουν, να του δείξουν με το δάχτυλο, να νιώσουν «καθαροί» απέναντί του.
Ώσπου μια μέρα, ένα παιδί έσπασε σιωπηλά έναν από τους καθρέφτες και πίσω του βρήκε κάτι: έναν καθρέφτη διπλής όψεως. Όποιος κοίταζε μέσα, δ ε ν έβλεπε τον ένοχο — έβλεπε τον εαυτό του. Το παιδί τον κράτησε και τον έδειχνε σιωπηλά σε όποιον φώναζε πολύ δυνατά.
Κανείς δ ε ν φώναξε ξανά.
Από τότε, οι καθρέφτες έγιναν παράθυρα. Και το χωριό έπαψε να είναι περήφανο. Άρχισε να είναι δίκαιο.
Του Παναγιώτη Νούνη
Ελεύθερος Στοχαστής
18 Ιουνίου, 2025
---------
Υγ.: Μόνο κάποιοι άνθρωποι σαν τη μύγα ασχολούνται με την υπόθεση. Φαντάζομαι ότι όλοι μας έχουμε υπόψη το καθημερινό χόμπι και τις ενασχολήσεις των μυγών και των κατσαρίδων. Πάντως προσωπικά τις τελευταίες ημέρες, επειδή έχω δει χιλιάδες φορές την εν λόγω φωτογραφία, την όλη υπόθεση την βλέπω κάπως έτσι, μία απόλυτα φυσιολογική φωτογραφία με μία απόλυτα φυσιολογική πράξη. Τώρα θα μου πείτε, ότι είμαι παλαβός ή στραβός. Εντάξει έχετε δίκιο θα πω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου