«Καθρέφτη καθρεφτάκι μου... ποιός είναι ο πιό αδιάφθορος και τίμιος Αριστοκράτης;»
Σκέφτηκα εν τάχει, σήμερον, ένα μικρό σενάριο για θεατρικό μονόλογο, εμπνευσμένο από το παραμύθι που γράψαμε σε προηγούμενη ανάρτησή μας:
«Το Παλάτι των 77 Καθρεφτών».
Το ύφος είναι σατιρικό, αλληγορικό και πολιτικά αιχμηρό, με δυνατότητα θεατρικής ερμηνείας από καλό ηθοποιό που απευθύνεται απευθείας στο κοινό.
Θεατρικός Μονόλογος: «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου...»
(Ο μονόλογος εκτυλίσσεται σε λιτό σκηνικό: μια πολυτελής καρέκλα με επίχρυσα αναπαυτικά χερούλια, ένας όρθιος καθρέφτης (προσκομίζω ως φωτογραφία το πλαίσιο του καθρέφτη της Βουλής), ένα τραπέζι με μάρμαρο Πεντέλης και ένα φλιτζάνι μυρωδάτο καφέ, ή fredo capuchino με μπόλικη κανέλα.
Ο αφηγητής φοράει μπλέ σκούρο κοστούμι με γαλάζιο πουκάμισο με χρυσές λεπτομέρειες και επίχρυσα μανικετόκουμπα, κρατάει χαρτιά σαν λογαριασμούς και ξεκινάει αργά, σα να απευθύνεται σε κοινό εκλεκτών.)
[Αφηγητής: ο «Αρχοντοχωριάτης με τις ποδίνες»]
(με υπονοούμενο και θεατρικό στόμφο)
-Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου…
Ποιος είναι άραγε ο πιο δίκαιος, ο πιο σεμνός, ο πιο διαφανής, μετριοπαθής σε τούτη τη γη και το βασίλειο των Βουλευτών;
(παύση – κοιτάει τον καθρέφτη διεισδυτικά)
Προσπαθεί να απαντήσει ο Καθρέφτης:
-Εμμμ... νομίζω...
-Αχ, μην απαντάς, και άσε τα νομίζω, το ξέρω, το ξέρω!
Εγώ είμαι!... Και μόνον Εγώ!...
(πλησιάζει το κοινό με εμπιστευτικό τόνο)
-Ή τουλάχιστον έτσι με βλέπω ε δ ώ μέσα...
Γιατί αυτός δ ε ν είναι ένας απλός καθρέφτης. Είναι ο Καθρέφτης της λαϊκής αναισθησίας και ασυδοσίας μας!
-Μα δεν πρόλαβα καν να μιλήσω μεγαλειώτατε Άρχοντά μου...
-Σουτ εσύ, και σώπαινε, εγώ μιλάω τώρα. Σου δείχνει δηλαδή, μη διαρρεύσει παρακαλώ, όχι το ποιος είσαι, αλλά το ποιος νομίζεις ότι είσαι.
(κάθεται στην πολυτελή καρέκλα του με τα επίχρυσα χερούλια με επίδειξη)
-Χμ.... ωραία πράγματα... Από δερμάτινο κάθισμα και στα χερούλια δέρμα προβατίνας 3τών – λεπτεπίλεπτη υφή αρχοντικού ρούχου, λέει ο κατάλογος, μάλλον 360 ευρώ η μία. Φυσιολογικά πράγματα, για αρχοντικούς πισινούς.
-Τι είναι 360 ευρώ η μία καρέκλα παρακαλώ, και σας ρωτώ; Πολύ απλά: Δύο-τρία καύσιμα, μια δόση φροντιστηρίου, κι ένα πακέτο παυσίπονα, αγχολυτικά, ηρεμιστικά και ψυχανάλυση για το άγχος...
… το εργασιακό και βιοποριστικό άγχος και το στρες του λαού!
(σηκώνει ένα τραπέζι-χαρτί, προσποιούμενος ότι είναι το γρανιτένιο τραπεζάκι)
Γρανίτης! Μάρμαρο! Σαν το Μνημείο του «Άγνωστου Συνεισφέροντα» στο αδιάφθορο και φανταστικό «Παλάτι με τους 77 καθρέπτες».
Μόνο που εδώ δεν θάβουμε απλά άπαξ και διαπαντώς τους ήρωές μας, άνθρωποι που θυσίασαν την ζωή τους …μόνο δια την κοινή λογική του αρχωντοχωριατισμού μας. Θάβουμε την εμπιστοσύνη και την φιλοτιμία του αξιότιμου λαού μας.
(παίρνει έναν κατάλογο και τον ξεφυλλίζει δήθεν ανόρεχτα και ανικανοποίητα)
-Έχουμε και λέμεν λοιπόν σύντροφοι και συντρόφισσες:
28 καρέκλες. 10 πολυθρονάκια. 12 τραπέζια. 3 καθρέφτες.
-Κι όλα αυτά για την λογική τιμή 77.000 ευρώ; Γιατί άραγε τέτοια τσιγγουνιά και μεροληψία; Αυτά αξίζει μόνον το Παλάτι;
-Το σκάνδαλο θα ήτο αν δεν ήτο πραγματικά από φύλα χρυσού οι διακοσμήσεις και τα χερούλια των καρεκλών.
(χαμογελά με καυστική ειρωνεία)
-Ούτε καν ένα καθωπρέπει ολοστρόγγυλό νούμερο.
-Γιατί να διαμαρτύρεσαι, βρε άτιμε ψηφοφόρε και ανικανοποίητε πολίτη;
-Δεν σου στοίχισε 177.000. Δεν σου κόστισε 200.000.
Ας πούμε και "δόξα τω Θεώ", να χαίρεται και το βασιλικό Γραφείο των δημοσίων Ελεγκτών. Που η αλήθεια είναι κραυγαλέα φανερή και στο φως...
(παύση – σηκώνεται και προχωρά προς το κοινό)
Ξέρετε τι είναι το κυλικείο της Βουλής σήμερα;
Ένας μικρός ναός!
Όχι της Δημοκρατίας…
Αλλά του βελούδινου Συμβολισμού της αδιαφ(θ)ορίας μας.
Όλα στο φως του συμβολισμού του ήλιου του ηλιάτορα της Βουλής μας, άτοποι αρχοντοχωριατισμοί άνευ της βουλής του Θεού και της βουλήσεως του λαού.
-Εκεί, αγαπητοί μου, δ ε ν πίνεις απλώς καφέ.
Εκεί… επιβεβαιώνεις την υπόστασή σου, την αρχομανία και εξουσία σου.
Καθισμένος με χάρη, κοιτώντας έναν καθρέφτη που σου ψιθυρίζει κολακευτικά:
«Ό,τι κι αν κάνεις, κανείς δ ε ν σε βλέπει. Κι αν σε δει, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα το ξεχάσει. Είτε θα τον κάνεις να το ξεχάσει λοιδωρόντας τον για κανιβαλισμό του/της Αρχοντοχωριάτη/ισσας».
Έτσι, έμαθε να σκέφτεται το αλάνι.
(χαμηλώνει τόνο – κοιτάει τους θεατές στα μάτια)
-Ή έτσι νομίζουν κάποιοι.
Γιατί ο λαός…
Μπορεί να καθυστερεί, αλλά δ ε ν ξεχνά.
Και κάποτε, όταν ξαναδεί καθρέφτη…
…θα κοιτάξει πρώτα εσάς.
Καθρέφτη καθρεφτάκι μου... ποιός/ποια είναι ο πλέον αδιάφθορος/η του ενθάδε Παλατιού με τους 77 καθρέπτες;
-Εμ... να σου πω... μισό λεπτό να αναστοχαστώ...
-Σκάσε εσύ! Ξέρω Εγώ!... Εγώ ειμί!!
(παύση – ρίχνει ένα χαρτί στη σκηνή σαν λογαριασμό, κάνει υπόκλιση)
Και αποχωρεί με χάρη από την θεατρική σκηνή.
Του Παναγιώτη Νούνη
Ελεύθερος Στοχαστής
5 Ιουνίου, 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου