Ο Μικρός Πρίγκιπας και ο Άνεμος του Σκοτεινού Ήλιου

Ο Μικρός Πρίγκιπας και ο Άνεμος του Σκοτεινού Ήλιου

Του Παναγιώτη Νούνη*

Μια φορά κι έναν καιρό, στο άκρο ενός αθέατου πλανήτη, ζούσε ένας Μικρός Πρίγκιπας. Δεν είχε ούτε στρατό ούτε αυλή, ούτε λάβαρα, μονάχα ένα ιδιαίτερο Λουλούδι που τον δίδασκε την μακάβρια υπομονή, κι έναν αστερισμό όπου κοιτούσαν μαζί κάθε βράδυ και σκέφτονταν τη Γη. Εκείνη την ημέρα, ένας παράξενος άνεμος φύσηξε πάνω στον πλανήτη του. Ήταν σκοτεινός, σαν να κουβαλούσε στάχτες από μακρινές φωτιές που πυρπολούσαν τα επίγεια πλάσματα.

Ο Μικρός Πρίγκιπας στάθηκε και τον ρώτησε:

— Από πού έρχεσαι, Άνεμε του Σκοτεινού Ήλιου;

Και ο άνεμος αποκρίθηκε:

— Έρχομαι από έναν τόπο όπου οι λέξεις δεν ζυγίζονται αλλά εκτοξεύονται, όπως τα φλογισμένα βέλη και το υγρό πυρ. Εκεί όπου κάθε θάνατος γίνεται σημαία, και κάθε δάκρυ προσευχή για εκδίκηση.

Ο Μικρός Πρίγκιπας συλλογίστηκε. Θυμήθηκε τα λόγια του Κομφούκιου: «Ο άνθρωπος που αναζητά εκδίκηση πρέπει να σκάψει δύο τάφους». Και έτσι λοιπόν του απάντησε:

— Μα εγώ έμαθα πως η καρδιά ανθίζει στο φως και όχι στην οργή και την εκδίκηση. Δεν μεγαλώνει το λουλούδι μου αν του φωνάξω ή το τιμωρήσω αυστηρά.

Ο άνεμος σώπασε. Στροβιλίστηκε σαν δράκος, αόρατος, ανάμεσα στα αστέρια. Ύστερα τον πήγε σ' έναν πλανήτη γεμάτο στρατούς, όπου η φωνή των βασιλέων έμοιαζε με τύμπανα. Ο Πρίγκιπας είδε να διατάζουν πως θα πέσει φωτιά στον ουρανό «εν ονόματι του φωτός». Μα το φως αυτό έκαιγε.

— Γιατί; ρώτησε ένα παιδί εκεί κοντά του.

Και ο Πρίγκιπας, χωρίς απάντηση, θυμήθηκε το Τάο: «Αυτός που γνωρίζει τους άλλους είναι σοφός. Αυτός που γνωρίζει τον εαυτό του είναι φωτισμένος.»

Τότε είδε έναν ηγέτη πάνω σ’ έναν θρόνο από λόγια. Φώναζε πως ο εχθρός είναι αχρείος, πως ο Θεός θέλει εκδίκηση.

Και ο Πρίγκιπας ψιθύρισε:

— Μα το Ζεν διδάσκει: «Δεν υπάρχει εχθρός έξω από τη σκέψη που τον γεννά.»

Ο άνεμος σώπασε και πάλιν.

Και σαν να κουράστηκε, έστρεψε πίσω τον Πρίγκιπα στον πλανήτη του. Το λουλούδι του είχε γείρει μα δεν είχε μαραθεί. Εκείνος τότε το πότισε να ξεδιψάσει από αυτά τα πρωτοφανή πράγματα που ακούει για τα επίγεια.

— Άρα δεν είναι η εκδίκηση το νερό, είπε.

—Ούτε η κραυγή ο ήλιος. Είναι η κατανόηση η ρίζα. Και η σιωπή, το έδαφος.

Ο άνεμος έμεινε ακίνητος. Και σε μια ρωγμή του διαστήματος, φύσηξε πάλι, μα αυτή τη φορά ελαφρύς —σαν ανάσα από δέντρο σε προσευχή.

Και ο Μικρός Πρίγκιπας κοιμήθηκε, χαμογελώντας.

Όμως στον ύπνο του, ο Πρίγκιπας ονειρεύτηκε δύο ηγέτες. Είχαν φτάσει μαζί στον πλανήτη του και κοίταζαν το τριαντάφυλλό του.

Ο πρώτος είπε:

— Αυτό το τριαντάφυλλο είναι απειλή. Κρύβει δηλητηριώδη και επικίνδυνα αγκάθια που μπορεί να βλάψουν τον λαό μου.

Ο δεύτερος απάντησε:

— Όχι. Είναι ιερό! Το δικό μου αίμα θα το ποτίσει. Μου ανήκει από δικαίου.

Και άρχισαν να μαλώνουν. Τα λόγια τους έγιναν φλόγες και οι σκιές τους μαύρισαν τον ουρανό του πλανήτη. Ο Πρίγκιπας, μικρός όπως ήταν, στάθηκε ανάμεσά τους. Δεν ύψωσε φωνή. Μονάχα έκοψε ένα αγκάθι και το κράτησε ανάμεσα στα δάχτυλά του.

— Δεν ανήκει σε κανέναν σας, είπε.

—Το τριαντάφυλλο δεν καταλαβαίνει τις σημαίες, την πολιτική και τους θρόνους σας. Δεν ζητά δόξα, μα δροσιά! Δεν θέλει προστάτες και φρουρούς μα τρυφερούς φροντιστές.

Οι ηγέτες σιώπησαν. Κι ο ένας γύρισε το βλέμμα του στον άλλο. Ο άνεμος φύσηξε ξανά. Και ψιθύρισε λόγια από την Ανατολή:

«Ο σοφός δεν μάχεται για το ωραίο. Γίνεται ο ίδιος ο καθρέφτης του. Όποιος κυνηγά τη σκιά του ρόδου, χάνει το άρωμά της».

Και το τριαντάφυλλο, για μια στιγμή, άνθισε.

Του Παναγιώτη Νούνη,

Ελεύθερος Στοχαστής

16 Ιουνίου, 2025