Θεόδωρος Ζήσης, Ο ΘΑΝΑΤΟΣ και τα μετά θάνατον, Α΄ έκδοση 2015, εκδόσεις: «Το Παλίμψηστον», σσ. 383.

 

 

Βιβλιοπαρουσίαση #007: Θεόδωρος Ζήσης, Ο ΘΑΝΑΤΟΣ και τα μετά θάνατον, Α΄ έκδοση 2015, εκδόσεις: «Το Παλίμψηστον», σσ. 383.

‘Ένα ιδιαίτερο θεολογικό βιβλίο το οποίον έλαβα ως δώρον από τον καθηγητή μου π. Θεόδωρον Ζήση στην Θεσσαλονίκη το 2019, είναι ένα εκπληκτικό σύγγραμμα του περί του μυστηρίου του Θανάτου.

Ο π. Θεόδωρος Ζήσης, είναι ίσως ένας εν ζωή από τους κορυφαίους Έλληνες Πατρολόγους ανά την οικουμένη και ομότιμος πλέον καθηγητής (Α.Π.Θ.) του επιστητού αντικειμένου της Πατρολογίας.

Ο καθένας μπορεί άνετα να βρεί εκατοντάδες ομιλίες και διαλέξεις του στο διαδίκτυο. Πέραν αυτού, εκ της λαμπρής ακαδημαϊκής πορείας του στα θεολογικά πράγματα της πατρίδος μας, πέραν του ότι είναι αρχηγέτης του αντιοικουμενιστικού αγώνος τα τελευταία 20-30 χρόνια, πέραν του ότι είναι ένας διαπρύσιος και ρωμαλέος κήρυκας καθώς και ομολογητής κληρικός, ενώ τα τελευταία χρόνια και ιερώς αποτειχισθείς από τους κατεγνωσμένους αρχι-οικουμενιστάς Μητροπολίτας και Πατριάρχας, είχε βιώσει και μία σημαίνουσα τραγική απώλεια στην ζωή του, η οποία τον καθόρισε μεταμορφωτικά και δυναμικά, καθότι βίωσε τον απρόσμενο και τραγικό βιολογικό θάνατο ενός από τα δύο του παιδιά.

Το τραγικότερον ζήτημα στα επίγεια περί του θανάτου, δεν είναι άλλο κατά την γνώμη μας, από του να απωλέσει βιολογικά το παιδί του ο γονέας. Βέβαια, η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι τραγική σε όλες τις εκφάνσεις της.

Το Πρώτο κεφάλαιο του Συγγραφέως: πραγματεύεται εξ αρχής τα περί της Θνητότητας του Ανθρώπου. Αποσαφηνίζει δηλαδή εξ αρχής την αγαστή συμφυΐα ψυχής και σώματος, στην ανθρώπινη μία φύση. Αναπτύσσει διεξοδικά την χριστιανική διδασκαλία περί ψυχής. Επιλύει το ερώτημα, αν οι Πρωτόπλαστοι ήταν θνητοί ή αθάνατοι. Αναλύει τα περί της συμφέρουσας οικονομίας του θανάτου στην ανθρωπότητα. Και επισημαίνει με πατρολογικά επιχειρήματα, ότι ο χρόνος και ο τρόπος θανάτου για τον κάθε άνθρωπο είναι εξ αρχής προκαθορισμένα, οριοθετημένα και γνωστά στον Θεό.

Ο βιολογικός και σωματικός θάνατος, η θνητότητα του ανθρώπου, φαίνεται να είναι ένα προληπτικό μέτρο για να μην μπορεί το μυστήριο της ανομίας, της αμαρτίας και του κακού να λαμβάνει και να εμπεδώνει αιώνια δυναμική και να παραμένει εσαεί αθάνατο, μέσω των ανθρώπων. Καθώς είναι επίσης ωφέλιμο παιδαγωγικό μέτρο αφού πατάσσει ο αιφνίδιος χωρισμός ψυχής από το σώμα, την αλαζονεία και έπαρση, την κακότητα, την μικροψυχία και τον εγωϊσμό των ανθρώπων.

Βέβαια, όλα αυτά σε προσωρινό στάδιο, αφού η ψυχή και το σώμα, ο όλος ψυχοσωματικός άνθρωπος είναι δημιουργημένος για να ζήσει αιώνια, εξ ού και το προσδοκώμεν την ανάσταση νεκρών, των σωμάτων δηλαδή! Καθότι ως γνωστόν, η ψυχή ως κατά χάριν αθάνατη, δεν πεθαίνει βιολογικά, μοναχά πνευματικά!...

Στο ίδιο κεφάλαιο, τώρα: αναπτύσσονται εκτενώς τα περί μετά τον θάνατο συμβαίνοντα. Στο εν λόγω κεφάλαιο ο καθηγητής μας ασχολείται επισταμένως και ερμηνευτικά με τις χρήσιμες ευαγγελικές παραβολές του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου καθώς και του άφρονος πλουσίου, όπου αποκωδικοποιεί τα μηνύματά τους. Εξηγεί, σαφώς και πλήρως τεκμηρειωμένα σε ανάλογες πηγές για την αναγκαία και χρήσιμη οικονομία του χωρισμού της ψυχής από το σώμα.

Παρεμβαίνει επίσης, με την διάκριση του θανάτου των δικαίων και αδίκων ανθρώπων. Ασχολείται εξελικτικά, με το θέμα του θανάτου των αγίων και των μαρτύρων, μέσω του σκληρού και βίαιου θανάτου. Παραθέτει εύλογα, την διδασκαλία της Εκκλησίας για την μέση τάξη των κεκοιμημένων ψυχών, και όχι όπως εσφαλμένα και αδαώς διαδίδουν κληρικοί και θεολόγοι τα περί της μέσης κατάστασης των ψυχών, η οποία λέγεται και μερική κρίση. Παράλληλα, γίνεται μία συγκριτική θεώρηση της ορθόδοξης πατερικής διδασκαλίας με την διδασκαλία των ρωμαιοκαθολικών στα περί της θεωρίας του καθαρτηρίου πυρός.

Στην ίδια συνάφεια, αποσαφηνίζει με λελογισμένη θεολογική κριτική στους μακαριστούς Έλληνες κορυφαίους δογματολόγους Ιωάννη Καρμίρη, Χ. Ανδρούτσο και Παναγιώτη Τρεμπέλα, για την ανθρώπινη αστοχία τους να συμμερίζονται γραπτώς σε θεολογικά τους εγχειρίδια την εσφαλμένη, απορριπτέα και κακόδοξη θεολογική άποψη, ότι οι ψυχές όλων των ανθρώπων, αδιακρίτως, δικαίων και αδίκων, αγίων και αμαρτωλών, μετά τον θάνατο πηγαίνουν άπαντες σε κοινό τόπο, τον λεγόμενο Άδη, και αναμένουν την Δευτέρα Παρουσία.

Υπάρχει στα περί μετά θάνατον, μέσω των Γραφών και ισχυρών πληροφοριών από σαφέστατα λεχθέντα και γραφθέντα του Χριστού και των Μαθητών Του, σαφής διδασκαλία στα περί του διαχωρισμού και διάκρισης στα περί των κεκοιμημένων ψυχών των ανθρώπων.

Οι αντιρρήσεις και η κριτική προχωρεί και σε μία άλλην αρχαία θεολογική κακοδοξία, στην φιλοσοφική θεωρία και εσφαλμένη θεολογία του Ωριγένη για την αποκατάσταση των ψυχών και εν τέλει στην αποκατάσταση πάντων των οντοτήτων. Μη ξεχνάμε, ότι η εν λόγω κακόδοξη διδασκαλία του Ωριγένη περί της αποκαταστάσεως των πάντων έχει καταδικαστεί επίσημα από την αγία Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο της ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, και ο φιλόσοφος/θεολόγος Ωριγένης είχε αναθεματισθεί, καθαιρεθεί και αφορισθεί από τους κόλπους της Εκκλησίας.

Ένα ακόμη ιδιαίτερο κεφάλαιο, το οποίο αναπτύσσεται σε αρμονία με τα προηγούμενα είναι τα σχετικά περί της άκρως υποτιμημένης και παρεξηγημένης διδασκαλίας της Εκκλησίας περί των τελωνίων.

Ο δάσκαλός μας, το διασαφηνίζει επαρκώς, αφού συνδέει και το συσχετίζει (καθόλου αυθαίρετα από την Πατερική Θεολογία και την ιερά Παράδοση) με την διδασκαλία περί της μερικής κρίσεως και της μέσης τάξης των ψυχών, όπου στα περί της διδασκαλίας των εναέριων τελωνίων, όσοι πρόλαβαν μεν να μετανοήσουν (έστω και την τελευταία στιγμή, αληθινά, οντολογικά και βαθιά σαν τον Καλό Ληστή) αλλά δεν πρόλαβαν δε να κάνουν έργα και πράξεις μετανοίας, φαίνεται να παραμένουν για ορισμένο διάστημα ως μετέωροι και υπόδικοι, σε μία μέση τάξη (και όχι μέση κατάσταση) ψυχών, αφού στην ουσία είναι δύο οι τάξεις των ψυχών (των δικαίων που απολαμβάνουν το Φως της δόξας του Θεού και των αδίκων που δεν το απολαμβάνουν) να ταλαιπωρούνται κάπως από τα τελώνια, μέχρι να λάβουν επιπρόσθετο Φως στην ψυχή τους από τις προσευχές των μνημοσύνων και των πιστών της Εκκλησίας, για να ανέλθουν τελικώς στην θέση τους που είναι η αιώνια μακαριότητα και ευδαιμονία στους Κόλπους του Αβραάμ και την Βασιλεία των Ουρανών.

Στην εν εξέλιξει της παρούσας θεολογικής πραγματείας, επισημαίνεται στο πως και το που ζούν οι ψυχές των κεκοιμένων μετά θάνατον. Θα πρέπει να εμπεδωθεί στο σημείο αυτό, ότι η ψυχή μετά τον χωρισμό της από το σώμα, και είναι ζωντανή αλλά και ενεργεί, αφού είναι κατά χάριν αθάνατη, και τούτο τεκμηρειώνεται μέσα από τις θεολογικές πηγές.

Αφιερώνεται ένα επιπρόσθετο κεφάλαιο στα περί της εις Άδου καθόδου του Ιησού Χριστού, όπου παρέχεται η ελπίδα σωτηρίας των από την προ Χριστού εποχή των ψυχών που βρίσκονταν στον Άδη, καθότι ο Παράδεισος ήτο κλειστός. Με την ανάσταση του Χριστού, ο θάνατος σχετικοποιείται και γίνεται χαρά αφού οδηγεί σε Αυτόν, όπου ανοίγει ο Παράδεισος και οι κεκοιμημένοι δίκαιοι μετέχουν απευθείας της παραδείσιας μακαριότητας.

Το αμέσως επόμενο εξαιρετικά ενδιαφέρον ζήτημα, αφορά τα σύγχρονα εν Αμερική κυρίως περιστατικά επιστροφής ψυχών και στα περί των μεταθανάτιων εμπειριών και αποσαφηνίζονται εν θεολογική διακρίσει τα πράγματα.

Το κεφάλαιο Γ΄ ωστόσο, αναπτύσει: την θεματολογία για την χριστιανική αντιμετώπιση και διαχείριση της απώλειας και του θανάτου προσφιλών μας προσώπων, ένα ενδιαφέρον κεφάλαιο, για τους ειδικούς της ψυχικής υγείας και όχι μόνον.

Το Δ΄ και τελευταίο κεφάλαιο αποτελείται από: αποσπάσματα από τις παραμυθιτικές επιστολές του Μεγάλου αγίου Βασιλείου και εκτενώς σχολιασμός για το ιδιαίτερο ζήτημα περί της παρηγορίας των πενθούντων.

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, με απλή, κατανοητή και προσηνή γλώσσα γραμμένο, άνετα να διαβαστεί από απλούς και μορφωμένους, λαϊκούς-κληρικούς και μοναχούς, αφού η θεολογική τεκμηρείωση στα περί του Θανάτου και τα μετά θάνατον συμβάντα είναι κραταιά και ενδιαφέρουσα, καθότι υφίσταται επαρκής και πλούσια πληροφορία μέσα από ιερά Κείμενα και την Πατερική ιερά Παράδοση.

Αποσαφηνίζονται ωστόσο: οι ψευδείς, οι κακόδοξες και οι αλλοιωμένες θέσεις ειδικών και κορυφαίων μακαριστών δογματολόγων καθηγητών, που κυριαρχούν ακόμη στις ημέρες μας σε ιεροκήρυκες, θεολόγους και κληρικούς, όπου παρασέρνουν και παραπλανούν ακούσια τους το χριστεπώνυμο πλήρωμα σε αλλότριες διδασκαλίες.

Ένα βιβλίο, απαραίτητο -όχι μόνον για πιστούς Χριστιανούς- για κάθε φιλότιμο αναγνώστη βιβλίων και φιλόσοφο νού που τον ενδιαφέρει ο στοχασμός και η μνήμη στα περί του θανάτου και τα μετά θάνατον συμβαίνοντα της ψυχής.

Για παραγγελία του εν λόγω πολύτιμου βιβλίου, μπορείτε να βρείτε τις Εκδόσεις: «το Παλίμψηστον», οι οποίες βρίσκονται Θεσσαλονίκη, οδός Τσιμισκή 128, με αριθμό τηλεφώνου 2310 286247.

© Του Παναγιώτη Νούνη

@: panagiotisnounis@hotmail.com

15 Απριλίου, Μέγα Σάββατο, 2023

[Η εικόνα του εξωφύλου, είναι η περίφημη τοιχογραφία της Αναστάσεως του Χριστού από τη Μονή της Χώρας εις την Κων/Πολη].

ΠΗΓΗ