Του Παναγιώτη Νούνη
Μερικοί ελάχιστοι αγαπητοί φίλοι και φίλες τις τελευταίες ημέρες με παρακάλεσαν με διάφορους τρόπους να εκφράσω μιά θεολογική άποψη για τις ποιμαντικές τοποθετήσεις και θεολογικές απόψεις του μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου και των άλλων διαφόρων δηλώσεων (ως ανταπάντηση) του μητροπολίτου Κυρηνείας και του Αρχιεπισκόπου Κύπρου.
Προσωπικά άρχισα από τούδε και στο εξής να μελετώ σοβαρά το ζήτημα, αλλά επιλέγω προς το παρόν και για προσωπικούς λόγους να σιωπώ και να παρατηρώ το όλο διασκεδαστικό (!) θέατρο του παραλόγου (και είναι διασκεδαστικό από την φιλοσοφική οπτική μου, διότι θεωρώ εξ υπαρχής ότι όλα σχεδόν από το Άλφα μέχρι και το Ωμέγα γίνονται για την ανάδελφη, δαιμονική, υπερφίαλη και αλαζωνική εξουσιαστικότητα, δηλ. παιγνίδια εξουσίας!), μα ιδιαίτερα αφουγκράζομαι εκείνην την κραυγαλέα σιωπή των «φιλάδελφων» συνεπισκόπων του Μόρφου.
Βέβαια τα ποιμαντικά ζητήματα που θίγονται είναι λεπτά και οι εν Κύπρω επισκόποι μας μεριμνούν, ονειρεύονται, χάσκουν, ραδιουργούν καθότι τυρβάζουν περί άλλων τινών.
Αψευδείς πληροφορίες λόγου χάριν με ενημέρωσαν, σήμερα, ότι ενώ ο Λεμεσού υποσκάπτει καιρό τώρα τον Μόρφου, ο Λεμεσού επικοινώνησε τηλεφωνικά για να συμπαρασταθεί δήθεν στον Μόρφου, την ίδια στιγμή εξασκεί πλάγιες, παρασκηνιακές και υπόγειες πιέσεις μέσω πιονιών του, ώστε κάποιοι σοβαροί Θεολόγοι και Εκκλησιαστικοί Δημοσιογράφοι να παρασυρθούν μεθοδικά ώστε να γράφουν εναντίον του Μόρφου (π.χ. ο Κυρηνείας είναι, μάλλον, χειραγωγούμενος υπό του Λεμεσού).
Πίσω από τον όλο θόρυβο κατά του Μόρφου, επισημαίνω με έμφαση, διότι αυτή είναι μιά προσωπική μου διαίσθηση στο όλο ζήτημα, βρίσκεται κυρίως η ανοησία και η αδιακρισία, μα κυρίως η πανουργία των Μητροπολιτών μας, επίσης βρίσκονται συγκεκριμένου είδους εκκλησιαστικές σκοπιμότητες, αλλά συνάμα και ισχυρές πολιτικές σκοπιμότητες που διασυνδέονται με εκκλησιαστικά πρόσωπα.
Η πανουργία της πολιτικής σκακιέρας, συναγωνίζεται ισάξια, την πανουργία της εκκλησιαστικής σκακιέρας.
Θέλω να διατυπώσω λόγου χάριν ένα ρητορικό ερώτημα που με απασχολεί τόσες ημέρες:
Γιατί και για ποιόν λόγο να απασχολεί την Επίτροπο Διοικήσεως, τον Γενικό Εισαγγελέα, τον Αρχηγό Αστυνομίας, άλλους πολιτικούς θεσμούς ή και πολιτικά κόμματα, τί είδους κατηχήση, τί είδους χριστιανική διδασκαλία και τι σόι προσωπικές πεποιθήσεις εκφράζει ένας επίσκοπος της Εκκλησίας της Κύπρου, σημειωτέον, ότι αυτή διεξάγεται εντός ενός Ιερού Ναού (και όχι δημόσια στις πλατείες και στις τηλεοράσεις) και κυρίως πρός το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας;
Δεν έχει το δικαίωμα ένα κληρικός να κηρύττει, να κατηχεί και να εκφράζει τις όποιες ερμηνευτικές και θεολογικές απόψεις εντός του εκκλησιάσματός του;
Σοβαρομιλούμεν;
Η δημοκρατική και εξάπαντος Συνταγματική ελευθερία, που εκπηγάζει από τα περισπούδαστα δόγματα του περίφημου Διαφωτισμού ώστε το κάθε άτομο (παρ΄εκτός και αν οι Επισκόποι και οι παπάδες δεν είναι άτομα;) να αναπαράγει ελεύθερα τόσον προφορικά όσον και γραπτά τις προσωπικές πεποιθήσεις του που επήγεν;
Π.χ.: Τα ΛΟΑΤΙ άτομα και οι ΑΚΕΛυκοί έχουν το κάθε δικαίωμα να εκφράζουν προσωπικές πεποιθήσεις, αντιεκκλησιαστικές, ανώμαλες και αντιχριστιανικές απόψεις εντός των σωματίων και αιθουσών τους είτε και δημόσια στις πλατίες και στα Μ.Μ.Ε, ενώ οι κληρικοί όχι;
Καταλάβατε που το πάω;
Και όλως παραδόξως, η τραγελαφική ειρωνία μιάς υποκριτικής Κοινωνίας και ενός παγκοσμιοποιημένου σκοτεινού συστήματος, (υπερ)εστιάζει, στο αυταπόδεικτο γεγονός, ότι ένας επίσκοπος της Εκκλησίας εξέφρασε (ανεξαρτήτως αν είναι ορθές ή εσφαλμένες οι θέσεις του) σε φυσικό χώρο του είτε τις προσωπικές είτε και τις θεολογικές απόψεις εντός του ιερού Ναού και ενώπιον πιστών Χριστιανών.
Αυτά γουστάρουν να συζητούν αναμεταξύ τους οι Χριστιανοί και οι ποιμένες τους: Περί πρωκτικού σέξ, περί φυσιολογικού σέξ, περί στοματικού έρωτα, περί εκτρώσεων, περί γάμου και αγαμίας, περί νηστείας, περί Σατανά, περί Θεού κ.ο.κ. Ο Ηθικισμός περί τούτων όμως, καλά κρατεί. Που έγκειται συνεπώς το πρόβλημα στους μή Χριστιανούς, στα ΛΟΑΤΙ άτομα, και στους αθέους, δυσκολεύομαι να το αντιληφθώ;
Η δημόσια και διεθνής κατακραυγή του σεβ. Μόρφου θεωρώ ότι είναι σκόπιμα καθοδηγούμενη, με δαιμονική και παράλογη υπερβολή, από διάφορα εν Κύπρω και όχι μόνον «διαφωτιστικά» κέντρα. Μήπως αυτό δεν είναι μιά παράδοξη και παράνομη πολιτειοκρατική εισπήδηση (ή παρέμβαση) στα της Εκκλησίας με απώτερο στόχο την ποινικοποίηση και φίμωση των Επισκόπων, Κληρικών και Ιεροκηρύκων του ιερού Ευαγγελίου;
Ο Μόρφου όμως, με τις ανόνητες (=ανώφελες), ανέξοδες και αδιάκριτες «προφητολογίες» του κερδίζει το αφελές και αγαθό Χριστεπώνυμο πλήρωμα εντός και εκτός Κύπρου. Άρα, τούτο σημαίνει αυτόματα, ότι θα είναι ένας αντάξιος αντίπαλος και δυνατός ανταγωνιστής στις μελλοντικές Αρχιεπισκοπικές εκλογές... πράγμα που σημαίνει κατά την πανουργία τινών άλλων Επισκόπων-κατασκόπων ότι πρέπει να εξοστρακισθεί άμεσα και με διάφορες συνοπτικές διαδικασίες από τους «φιλάδελφους» μνηστήρες του αρχιεπισκοπικού Θρόνου.
Ούτως η άλλως ο σεβασμιώτατος Μόρφου, θεωρώ, ότι είχε ξεφύγει με την ακατάσχετη «Προφητολογία» ή αν θέλετε με την αδιάκριτη προφητολαγνεία του. Κάποιος έπρεπε να τον αναχαιτίσει. Και αυτός ο κάποιος βρέθηκε. Το ισχυρό ομοφιλοφιλικό και αθεϊστικό λόμπι τόσο των εκκλησιαστικών όσο και των πολιτικών ταγών, εξωτερικού και εσωτερικού.
Και όλος αυτός ο πανάθλιος παραλογισμός ανοίγει την όρεξη της αθέου και «ουδετερόθρησκης» Πολιτείας μας, που συμβιώνει, νομοθετεί, θεσμοθετεί και υποστηρίζει την πάσης φύσεως ανωμαλία, ώστε να αναλάβει, ή και να ελέγχει, με πονηρό τρόπο την απόλυτη κυριαρχία στα της Εκκλησίας, τουτέστιν ο προτεσταντικός και δή Αγγλικανικός Πολιτειοκρατισμός θεριεύει, και στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος, εξ αιτίας των αδιάκριτων και πανούργων ποιμεναρχών μας.
Μιά πρώτη προσωπική θεολογική γνώμη μας, περί της όλης τραγελαφικής υποθέσεως περί του σεβασμιωτάτου Μόρφου κ.Νεοφύτου, είναι, ότι: δεν δέχομαι (διότι δεν υπάρχει η λεγομένη Συμφωνία Πατέρων και επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας) τις συγκεκριμένες προσωπικές και εξατομικευμένες ποιμαντικές απόψεις του Αγίου Πατρός Πορφυρίου ως «ντέ φάκτο» εμπειρική και επίσημη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας.
Συνεπώς, ειδικά στο σημείο αυτό αποδεικνύεται, νομίζω, η μεγίστη αδιακρισία, ο στείρος ηθικισμός και η καλογερίστικη νοοτροπία του Μόρφου, να νομοθετεί και να «προφητολογεί» ότι του καπνίσει, είτε έωλες είτε και σοβαρές φημολογίες ή συμβουλές.
Αλλά, συμπληρώνω, ότι από την άλλη δεν απορρίπτω διόλου τα υπόλοιπα ορθά που διετύπωσε, απλανώς και ορθοδόξως, περί των εκτρώσεων και της ομοφυλοφιλίας.
Η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία έχει απλανή, αγιοπνευματική, Πατερική και Ευαγγελική διδασκαλία τόσον για τις εκτρώσεις όσον και για την ομοφυλοφιλία, και δεν χρειαζόμασταν λ.χ. τον Μόρφου ή τον Λεμεσού για να μας την διατυπώσουν. Στο εν λόγω σημείο όμως, ο Μόρφου έπραξε το ποιμαντικό καθήκον του, ως επίσκοπος της Εκκλησίας, και διετύπωσε την εμπειρική δογματική διδασκαλία και συμφωνία των αγίων Πατέρων.
Παρ΄όλα αυτά που σκέπτομαι και γράφω για τους φιλότιμους και αγαπητούς αναγνώστες μου, και για κάθε άλλο καλοπροαίρετο άνθρωπο που τυγχάνει να μας διαβάζει για πρώτη φορά, παραθέτω παράλληλα στο αναγνωστικό κοινό μου, για εκτενέστερο και βαθύτερο προβληματισμό μας την εξαιρετική θεολογική προσέγγιση του εκλεκτού συναδέλφου Θεολόγου και Εκκλησιαστικού Συγγραφέα κυρίου Παναγιώτη Τελεβάντου.
Σε πολλά σημεία του εν λόγω άρθρου του όπου και παραπέμπω [Δείτε εδώ: http://panayiotistelevantos.blogspot.com/…/08/blog-post.html] με βρίσκει να συμφωνώ στο κατά γράμμα και πνεύμα του, ώστε να θεωρώ μετά την ανάγνωσή του περιττό και να ασχοληθώ με το ζήτημα.
Ίσως βέβαια και να επανέλθω...
Του Παναγιώτη Π. Νούνη
Θεο-Λογικός και Θρησκευτικός Στοχαστής
ΠΗΓΗ: Ιστολόγιον «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ» & Ιστολόγιον «PANAGIOTIS NOUNIS»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου