ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΕΦΕΣΕΩΣ ΤΟΥ π. ΑΓΓΕΛΟΥ ΔΗΜΟΤΖΙΚΗ

ΠΗΓΗ

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΕΦΕΣΕΩΣ ΤΟΥ π. ΑΓΓΕΛΟΥ ΔΗΜΟΤΖΙΚΗ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΖΙΧΝΩΝ ΚΑΙ ΝΕΥΡΟΚΟΠΙΟΥ

(Επισυνάπτω φωτογραφικά τα άκρως αποκαλυπτικά έγγραφα από την Εκκλησιαστική Έφεση τα οποία διέρρευσαν πρός το Ιστολόγιον «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ»)

Του Παναγιώτη Νούνη

Μου έχει αποσταλεί, σκόπιμα, για δημοσιογραφική έρευνα, η εν λόγω εκκλησιαστική έφεση του καταδικασθέντα από Επισκοπικό Δικαστήριο του πατρός Αγγέλου Δημοτζίκη, εφημέριος για 25 χρόνια στον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο χωριό Ροδολίβους Σερρών.

Αυτό που με προβληματίζει κατ΄αρχήν στην εν λόγω περίεργη εκκλησιαστική υπόθεση είναι από πού να πρωτο-ξεκινήσω το ξύλο.

«Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο», δεν το λέει η θυμοσοφία του λαού μας;

Υπάρχει ο καιρός το λαλείν και ο καιρός της σιωπής. Υπάρχει και μια ενδιάμεση κατάσταση, για κάποιον που κουράστηκε να λαλεί ή και να σιωπεί, είναι ο καιρός του δέρνειν!...

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΙ: Να ξεκινήσω πρώτα το ξύλο από τους Εκκλησιαστικούς Επιτρόπους και να προχωρήσω προς τον Μητροπολίτη Ζιχνών και Νευροκοπίου κ. Ιερόθεο, ή να ξεκινήσω να δέρνω πρώτα αλύπητα τον Μητροπολίτη και μετά να πάω στα πιόνια του τους Επιτρόπους;

Καθόλου δύσκολο το εν λόγω «Φιλοσοφικό Πρόβλημα». Το παράδοξο θα ήταν να μη ασχολούμουν με κανέναν τους.

Πού είναι το πρόβλημα τότε;

Από μικρός σχετίζομαι με την Εκκλησία. Σχεδόν 40 χρόνια ζώ μέσα στην Εκκλησία και παρατηρώ τα ωραία της και τα άσχημά της. Το χειρώτερο και κακάσχημον μέρος της Εκκλησίας μας αμέσως μετά από εκείνο των λυκοποιμένων Επισκόπων-κατασκόπων είναι όσοι υπηρετούν με ιδιοτέλεια στο διακόνημα της Εκκλησιαστικής Επιτροπής.

Το σοβαρότερο πρόβλημα των εκκλησιαστικών προσώπων (Κληρικών, Μοναχών και Λαϊκών) από όπου κανείς και να το ακουμπήσει έχει στην ουσία του να κάνει, κατά την γνώμη μας, με το πνευματικό ζήτημα της ιδοτέλειας ή και της ανιδιοτέλειας ενός εκάστου.

Η χειρώτερη μάστιγα της Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας –μετά από τους κομπογιαννίτες και αφώτιστους ποιμένες μας- είναι η φατρία των Επιτρόπων που εξασκούν το εν λόγω διακόνημα από ιδιοτέλεια.

Υπάρχουν βέβαια και εκείνες οι λαμπρές και σπάνιες εξαιρέσεις εκκλησιαστικών επιτρόπων όπου διακονούν με ιδιαίτερη ευαισθησία, εκκλησιαστικό ήθος και ανιδιοτέλεια.

Το πρόβλημα της Εκκλησίας δεν είναι αυτοί οι χαρισματικοί και φωτισμένοι άνθρωποι.

Η ένστασή μου έγκειται, στο αντικειμενικό γεγονός, ότι: όπως η ιερά Παράδοση της Εκκλησίας, απαγορεύει μέσω των ιερών Κανόνων Της, σκόπιμα, στις γυναίκες να συμμετάσχουν σε Λειτουργικό χρόνο να ανεβαίνουν στο Ψαλτήρι, πολλώ δε μάλλον απαγορεύεται από τους ίδιους ι. Κανόνες, τόσον σε άντρες όσον και σε γυναίκες, να μπαινοβγαίνουν σε Λειτουργικό χρόνο μέσα στο Ιερό Βήμα, άλλο τόσον θα έπρεπε να απαγορεύεται στις γυναίκες να συγχρωτίζονται ανάμεσα σε άντρες και να αναλαμβάνουν από κοινού το διακόνημα της Εκκλησιαστικής Επιτροπής.

Οι γυναίκες δύνανται να χρησιμεύσουν σε άλλου είδους ευλογημένα διακονήματα στην ενορία. 

Διακονήματα να φάν και οι κότες. Όρεξη και διάθεση μόνον να υπάρχει.

Πίσω τώρα στο πρόβλημά μας. Το πρόβλημα της Εκκλησίας είναι: η νόσος της ιδιοτέλειας, απ΄ όπου και αν εκπηγάζει αυτή. Είτε πηγάζει από τον Μητροπολίτη, είτε από Πρεσβύτερο, είτε από Διάκονο, είτε από λαϊκό Θεολόγο, είτε από Ιεροψάλτη, είτε από Καντηλανάφτη, είτε και από τους εκκλησιαστικούς Επιτρόπους. Όπου υπάρχει ιδιοτέλεια εκεί υπάρχουν μπερδέματα και προβλήματα.

Για ποιόν λόγο είναι αυτό πρόβλημα; Διότι, πρόκειται για αρρώστους και εσκοτισμένους ανθρώπους, που μισούν ιδιαίτερα το Φώς και συσκοτίζουν παράλληλα και άλλους.

Ποιος είναι ο ζήλος και η μανία των εκκλησιαστικών Επιτρόπων;

Ο ζήλος και η μανία των Επιτρόπων για τα οικονομικά ενός ιερού Ναού μου προκαλεί εμετική αηδία και εκ γενετής μάλλον απέχθεια προς τα λεφτά. Από μικρό παιδάκι έχω σχηματίσει την καθόλου αυθαίρετη εικόνα, ότι οι εκκλησιαστικοί Επίτροποι είναι ταγμένοι να λατρεύουν για θεό τους τον Μαμωνά… όπου μόλις μεγάλωσα λιγάκι αντιλήφθηκα παράλληλα ότι το πολύ-πολύ λατρεύουν ταυτόχρονα για θεό τους, με αδιάκριτο και δουλικό φρόνημα, και τον οικείο Μητροπολίτην τους.

Τι με κουράζει στην Εκκλησία;

Έχω κουραστεί να μπαίνω σε ενοριακούς ιερούς Ναούς και να βλέπω τους επιτρόπους είτε να εποπτεύουν τα κεριά (άλλη μεγάλη ιστορία τα χρησιμοθηρικά παλιοκέρια που βρωμάνε πετρέλαιο), είτε να κάνουν «φέϊς κοντρόλ» σαν τους σωματοφύλακες των νυκτερινών μαγαζιών, είτε και το ακόμη τρισχειρότερον είναι να μετρούν κάθε ώρα και στιγμή τα λεφτά των παγκαριών.

Και εκεί που ακούς «Ευλογημένη η Βασιλεία του Θεού…» ακούς παράλληλα τον ήχο της βασιλείας του θεού Μαμωνά, και τους κερματιστάς να μετρούν, να χαχανίζουν, να μουρμουρίζουν ενίοτε φωνακτά, και να υπολογίζουν χαριεντιζόμενοι ή με βλοσυρό ύφος (ανάλογα του χαρακτήρος) τις εισπράξεις της ημέρας!...

Ιδιαίτερα, πιο πολύ απεχθάνομαι εκείνην την ώρα και την στιγμή, όπου κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, οι όποιοι αθεόφοβοι και θρησκόληπτοι επίτροποι αναλαμβάνουν με υψηλώτατο αίσθημα ευθύνης (!) ώστε να κυκλοφορήσουν είτε δίσκο είτε καλαθάκια για να συνάξουν, δημοσίως, επαναλαμβάνω κατά την ώρα της Θείας Λατρείας, τον τίμιο οβωλό των πιστών προσευχομένων και πιστών Χριστιανών.

Πού τα είδαν αυτά τα μασκαραλίκια γραμμένα;

Ακολουθούν, δηλαδή, με κάθε θρησκευτική ευλάβεια και δογματική ευαισθησία το Γραφικό ρηθέν «μη γνώτο η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά σου»… εξάπαντος ο εκκλησιαστικός επίτροπος επιβάλλεται να γνωρίζει, ποιος δίνει, αν δίνει, και πόσα δίνει, και άσε τις Γραφές, τα Ευαγγέλια και αυτούς που τα είπαν… να κουρεύονται!...

Όταν κυκλοφορεί δημόσια και ανάμεσά μας ο δίσκος του Μαμωνά, δεν ξέρω γιατί, μάλλον ξέρω, με πιάνει μια περίεργη αναγούλα και αμηχανία… και μια μεγάλη δυσφορία και ταραχή.

Το ακόμη τρισχειρώτερον που συνάντησα στην 40χρονη εμπειρία μου μέσα στην Εκκλησία είναι όταν οι εν λόγω εκκλησιαστικοί επίτροποι τσακώνονται πάντα με τον ιερέα του Θεού. Και αν δεν το πράττουν όλοι, πάντα θα βρεθεί ένας τέτοιος κακότροπος και δύστροπος επίτροπος που να βάζει είτε διαβολές ανάμεσα στους Επιτρόπους είτε και να προσπαθεί να κολάζει τον κληρικό. Και οι καυγάδες συνήθως έχουν να κάνουν με την εξουσιαστική μανία και την φιλοδοξία των επιτρόπων να επιβάλλουν την γνώμη τους, στον παπά και στην Εκκλησία!

Μια ακόμη σημαντική παράμετρος που την αντιλήφθηκα κάπως αργά, είναι όπου οι ίδιοι οι εκκλησιαστικοί Επίτροποι, μεταβάλλονται ανέτως, σε αδίστακτα φερέφωνα και ανόητα ανδρείκελα πανούργων Επισκόπων-κατασκόπων όπου ενίοτε ζηλοφθονούν έναντι εκείνων των εναρέτων και τιμίων κληρικών του Υψίστου.

Υπάρχουν επίτροποι σε ιερούς Ναούς της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού, που διέκοψαν ιερό κήρυγμα Θεολόγων, διότι αυτά που άκουσαν είτε τους φάνηκαν ανεπίτρεπτα είτε ότι αυτά που κήρυττε ο τάδε Θεολόγος όφειλε δήθεν να τα διδάσκει μόνον ο Μητροπολίτης, και όχι ο ιεροκήρυξ. Αυτόν το αρρωστημένο αέρα δίνουν οι φλουφλουριστές Μητροπολίτες στα αρρωστημένα και αλαζωνικά τσιράκια τους.

Όποιος κατάλαβε καλά, σήμερα για αρχή παρέλαβα τους ανόητους και ασεβείς εκκλησιαστικούς Επιτρόπους. Οι οποίοι, επαναλαμβάνω με μεγάλη θλίψη και καρδιακή οδύνη, διότι πρόκειται για την καρκινοειδή μάστιγα της Εκκλησίας. Για ένα είδος ψυχοφθόρου Καρκίνου. Δεν μιλώ βέβαια –επαναλαμβάνω- για εκείνους τους καλοσυνάτους, τους νούσιμους και ευσεβείς Επιτρόπους. Μιλώ και γράφω κυρίως για εκείνην την κυρίαρχη και διαολεμένη πάστα, τους ευσεβείς-βλαμένους εκκλησιαστικούς Επιτρόπους.

Τέλος, πάμε να δούμε τι ακριβώς καταγράφει η έφεση του πατρός Αγγέλου Δημοτζίκη έναντι των διωκτών του οι οποίοι διώκτες του είναι σημειωτέον και ΚΑΤΗΓΟΡΟΙ αλλά συνάμα και ΔΙΚΑΣΤΕΣ του (άλλο πράγμα και τούτο το εν Ελλάδι «ορθόδοξο» και Νεομεσαιωνικό κατάλοιπο).

Πώς στήθηκε το εν λόγω εκκλησιαστικό παίγνιο;

Διώκτες, κατήγοροι, μάρτυρες, ψευδομάρτυρες και δικαστές του κληρικού π. Αγγέλου Δ. είναι ο Μητροπολίτης Ζιχνών και Νευροκοπίου ο κ. Ιερόθεος, «φιλάδελφοι» συνεφημέριοι μαζί και οι εκκλησιαστικοί Επιτρόποι, οι πρώην συνεργάτες του υπό δίωξη κληρικού.

Ποιές είναι οι κατηγορίες και για ποιό λόγο στήθηκε το κατηγορητήριο κατά του πατρός Αγγέλου; Ας τα δούμε συνοπτικά και εν τάχει σε εφτά σημεία:

1. Χωρίς να έχει προσωπική οικονομική ανάμιξη, χωρίς να διαχειρίζεται τα οικονομικά, και χωρίς να κινεί τον Τραπεζικό λογαριασμό της εκκλησιαστικής Επιτροπής, κατηγορήθηκε ο π. Άγγελος Δ. ότι είχε προσωπική οικονομική ανάμιξη και διαχείριση, ότι δηλ. κινούσε τον τραπ. λογαριασμό.

2. Ο Τραπεζικός λογαριασμός ενώ ήταν δημιούργημα, μοναδική και κύρια ευθύνη της εκκλησιαστικής Επιτροπής, και ενώ η οικονομική κίνηση γινόταν μόνον από τους συγκεκριμένους επώνυμους Επιτρόπους, βρέθηκε ως εκ θαύματος εξ ολοκλήρου ο είς και μόνος υπεύθυνος και κατηγορούμενος ο π. Άγγελος.

3. Η κατηγορία έναντι του κληρικού ποια ήταν; Ότι έκανε αναλήψεις από έναν τραπεζικό Λογαριασμό στον οποίο σημειώστε δεν είχε κάν πρόσβαση ο ίδιος, αλλά οι επιτρόποι του. Ακατανόητα και δύσκολα τα οικονομικά ζητήματα στο γράφοντα. Ο καθένας που διαβάζει τις εν λόγω γραμμές μας ό,τι θέλει ας καταλάβει.

4. Και μάλιστα, σημειώστε και αυτό, ότι ο εν λόγω Κληρικός, κατηγορείται, ότι ενώ παύθηκε από πρόεδρος της εκκλησιαστικής Επιτροπής, ακριβώς μετά από την παύση του έγιναν σωρηδόν περίεργες αναλήψεις χιλιάδων ευρών από τον ίδιο Τραπεζικό Λογαριασμό, αναλήψεις που διενήργησαν αποδεδειγμένα οι διορισμένοι Επίτροποι του Μητροπολίτη Ζιχνών κ. Ιεροθέου;

5. Πώς είναι δυνατόν ένας Κληρικός να παραπέμπεται, να δικάζεται και να καταδικάζεται από ένα Επισκοπικό δικαστήριο για ζητήματα οικονομικής φύσεως, όταν και αφού ο ίδιος ο κληρικός ισχυρίζεται (και μπορεί να αποδείξει τους ισχυρισμούς του) ότι δεν είχε κάν την διαχείριση του Τραπεζικού λογαριασμού της εκκλησιαστικής Επιτροπής, αλλά ότι οι μοναδικοί διαχειριστές του ήταν οι εκκλησιαστικοί Επίτροποι και συνεργάτες του;

6. Πώς μπορεί να βρεί το δίκαιό του ένας καλοκάγαθος Κληρικός, όταν πέσει λόγου χάριν σε μιά οργανωμένη σατανική πλεκτάνη και ραδιουργία-συνωμοσία μεταξύ Επιτρόπων, συλλειτουργών κληρικών και του οικείου Μητροπολίτη;

7. Τα περί του Χρυσοκέντητου Επιταφίου της Παναγίας μας, τα προσπερνώ, διότι είναι αποδεικτικά τεκμήρεια της φρικτής μικροψυχίας και σατανικής μοχθηρίας όσων επινόησαν την εν λόγω διαβολική μυθοπλασία ή σκευωρία. Μα να καταδικασθεί ένας Κληρικός της Εκκλησίας, ως ληστής του Επιτάφιου, και διότι δήθεν έκλεψε τον Επιτάφιο της Παναγίας, ενώ ο Επιτάφιος ουδέποτε εκλάπην αλλά μάλλον βρίσκεται και στην θέση του;

Εν πάσι περιπτώση, νομίζω, ότι υπάρχει δικαιοσύνη και για τους ληστές... αφού ως γνωστόν κατά τας Γραφάς ο ένας εκ των δύο εσταυρωμένων Ληστών λήστεψε ακαριαία και τον Παράδεισο.

Η απορία μου όμως είναι κάπου αλλού: Που είναι εκείνος ο «λέοντας της Ορθοδοξίας» ο άγιος Ναυπάκτου «ο Ευγενικός» για να υπενθυμίσει –όχι σε εμάς- αλλά στον φιλάδελφο και συνονόματό του τον μητροπολίτη Ζιχνών κ. Ιερόθεο εκείνες τις όμορφες θεωρίες του περί της Εκκλησίας, όπου λέγεται ότι η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο ψυχών –και ουχί δικαστήριο, κολαστήριο ή καταδικαστήριο- αμαρτωλών κληρικών και λαϊκών;

Γιατί άραγε ο άγιος Ζιχνών με όσα ενεργεί και πράττει -κατά του κληρικού του- μας παρουσιάζει μια Εκκλησία ως πολιτικό Δικαστήριο, ως κολαστήριο και καταδικαστήριο πιστών; Γιατί οι μητροπολίτες συμπεριφέρονται ως μικρόψυχοι φεουδάρχες, ως κατήγοροι και δικαστές, ταυτόχρονα; Αυτή μήπως δεν είναι η «δικαιοσύνη» των Φαρισαίων Αρχιερέων που δίκασαν και καταδίκασαν τον Θεάνθρωπο Χριστό;

Γενικά αλλά και ειδικά για την ίδια υπόθεση, περί του Μητροπολίτη Ζιχνών και Νευροκοπίου κ. Ιεροθέου, θα πρέπει να τα πούμε στο επόμενο επεισόδιο.

Σήμερα, ξυλοφορτώσαμε μόνον το σαμάρι, αύριο τον γάϊδαρο!

Του Παναγιώτη Νούνη

Θεο-Λογικός και Θρησκευτικός Στοχαστής

Tηλ.: 00357-96897711, panagiotisnounis@gmail.com

ΠΗΓΗ: Ιστολόγιον «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ»